از عشق و پذيرش

1
عشق مي­تواند در نگاه اول باشد: عشق آني، ديوانه­وار (و به­ظاهر بي­قيدوشرط)، يا اين كه كم­كم كامل شود: عشق آهسته،‌ عاقلانه (كه قيدوشرط­ها را بردارد). عشق بي­چون­وچرا، بي­قيدوشرط؟ قطعا"، هر عاشقي به اين اراده­ي عاشقانه تن مي­دهد، اما تنها به اين بها كه خود را («)ديگر(»)گون ­­كند: افراط عاشقانه معنايي جز اين ندارد: عاشق تسليم مي­شود، تعديل مي­كند، تطابق مي­دهد، تا در نهايت آن قابي را بسازد كه مي­خواهد حريم عشق­اش باشد.

2
«من همين ام كه هستم!» يعني اگر عاشق من اي مرا – بي­قيدوشرط – بپذير، و اين يعني عاشقي كه تاب تحمل آن گزاره­ي ظالمانه را ندارد عاشق نيست. عاشق قيدوشرط­ها را مي­پذيرد، اما تنها با تحميل قيدوشرط­هاي («)ديگري(») بر خود. در هر صورت قيد و شرطي هست، گيرم نامنصفانه: عشق عادلانه نيست، استبدادي است.
عشق پذيرش مطلق «ديگري» است؟ شايد – اما نه ديگري ­چنان كه هست، يا چنان كه خود مي­پندارد كه هست، بل ديگري چنان كه عاشق او را در رابطه با خود – خود ديگرگون­شده­اش – مي­سازد.

3
اين همه شايد از آن رو است كه هر عشقي خاصيت خود را دارد: عشق عمومي وجود ندارد، و اين يعني كه هيچ دستور زبان عمومي­اي براي عشق در كار نيست؛ تنها انگاره­هايي هست كه هر عاشقي از ديد خود آن­ها را باز مي­سازد (بارت)، تصاويري، يا دقيق­تر، تصويري كه همان عشق است – و البته قيدوشرط هم قابي كه عاشق بايد بسازد: كارهاي عاشقانه را هميشه فراسوي خير و شر مي­كنند (نيچه)، با اين همه نه فراسوي قيد و شرط. عشق بي­قيدوشرط ممكن نيست.