انتقاد از خود

بله، می دانم! شش ماه پیش، یکی از دوستان خبر داد که آقایی به نام انوشیروان گنجی پور دارد نقدی بر کارهای من می نویسد و به زودی منتشرش خواهد کرد، سر کار و محل قرار هم بارهای بار این را شنیده ام، و این تهدیدات تکراری حوصله ام را سر برده، نمی دانم این شمشیر داموکلسی که بعضی ها بالای سرم گرفته اند کی فرود می آید! خب اگر ایشان یا هرکس دیگری دنبال پیدا کردن سوتی های من می گردد خودم با کمال میل آدرس می دهم (یک موردش را همین دیروز در نوشته ی زیر گفته ام). خجالت هم ندارد؛ خودم هر کتاب ام را که قرار به تجدید چاپ اش شده، با صرف وقت و هزینه و با کمال پررویی ویرایش کرده ام، در مصاحبه ام با کتاب هفته گفتم این رویه ی من بوده و هست - و تاکیدم به حدی بود که جناب کیائیان گمان کرد که حتما" داستان هام را هم می خواهم دوباره ویرایش کنم! الان کتاب فوکو را فراموش کن شش ماه است که چاپ اش تمام شده، اما من به تجدید چاپ اش تن نداده ام، هنوز مشغول ویرایش ام، با مراد ثقفی و نشر شیرازه هم صحبت کردم و راهی برای ویرایش شالوده شکنی پیدا کرده ام ... این وسواس برای چیست؟ برای این من دارم از این خفت می میرم که کسی کارهای ام را نقد نمی کند! مجبورم که خودم خودم را نقد کنم! چه کنم؟
دو سال پیش با همکار مترجمی آشنا شدم؛ بهانه ی آشنایی هم این که ایشان در محفلی به دوست مشترکی که مدافع کار من بوده گفته بود کار این پسر ایراد دارد. برای اثبات حرف خود هم در جا یکی از کتاب های ام را باز کرده و گفته بود مثلا" همین کلمه، من نمی دانم این چه معادلی است، این کلمه یعنی چه، این غلط است. فرصتی پیش آمد، فرهنگ اندیشه ی انتقادی را که تازه در آمده بود زیر بغل زدم و خدمت رسیدم و بعد از ابراز ارادت و تقدیم آن وجیزه، خواهش کردم آن کلمه را هم بگوید، تا بیاموزم ... راستی، من این ننگ را کجا برم که با این همه هنوز هم نمی دانم آن کلمه چیست؟ نه، واقعا" چه اشکالی دارد که آن دوست نادیده هم نوشته اش را چاپ کند تا اگر نکته ی آموزنده یی دارد بیاموزم، اگر اشتباهی هست، که حتما" هست، اصلاح کنم
البته همه ی این ها که گفتم از باب شوخی بود، و می دانم که با آدم های جدی نمی شود شوخی کرد. حالا جدا" می گویم که از آن جا که آدم گمنامی هستم و سخت حرص شهرت می زنم و عقده ی خود کم بینی هم دارم، عاجزانه استدعا می کنم که آن عزیز و سایر عزیزان مطالب مربوطه را هرطور شده زودتر چاپ کنند