!دعوت به مراسم پنبه زنی

وبلاگ­نویسی را با یک پیشنهاد شروع کردم: نوشتن زبان فارسی به خط لاتین؛ ایده یی بود که مدت­ها در سر داشتم. فکرم این بود این می­تواند کمکی باشد به توسعه و تدقیق زبان ما­، اما هیچ کس این فکر را نکرد. تقریبا" تمام خوانندگان پیشنهادم را رد کردند: یا غرب­زده یی بودم که می­خواهد تیشه به ریشه­­ی زبان فارسی بزند (آن هم درست در شرایطی که تب خلیج "فارس" تند شده بود) و یا تازه به دوران رسیده یی که باز هم پست مدرن بازی در آورده، یا این که نیت­ام هرچه باشد، نادانی کرده­ام و باید دست بر دارم. خیلی زود تسلیم شدم و شکست­ام را هم رسما" اعلام کردم -- البته بلافاصله دوستانی هم از این بی­جسارتی­ام انتقاد کردند، که چرا در راه خود استوار نبوده ام
وعده دادم که، با وجود این، دلایل­ام را برای این پیشنهاد بی­شرمانه خواهم گفت، که این وعده هم مثل بسیاری وعده­های دیگرم تا امروز عملی نشد. چرا؟ چون، برخلاف انتظار برخی، نوشتن برای من کار ساده یی نیست، نمی­توانم خودم را به نوشتن هرچیزی متقاعد کنم، همان چه را هم که می­نویسم بارها ویرایش می­کنم و آخرسر هم آن چه می­خواهم نمی­شود ... دلیل دیگرش این که باز هم باید تسلیم تصویری ­شوم که از خود ساخته ام، یا از من ساخته اند و من آن را پذیرفته­ام: درباره­ی موضوعات متنوع یا دست کم متعددی مینویسم که هریک خواننده­ی خودش را دارد. هم ادبیات را دنبال کرده­ام هم فلسفه را و هم نقدونظرهای فرهنگی را
تصورم این بود که این جایی است برای آن که راحت­تر بنویسم و بیش­تر کارهای ادبی­ را دنبال کنم. اما من هم احتمالا" مثل خیلی­ها تصور درستی از فضای اینترنتی نداشتم. برای این راحتی باید سایتی تاسیس می­کردم و مطالب را دسته­بندی می­کردم تا هر نوشته خواننده­ی خودش را داشته باشد. فعلا" به دلایلی همین رویه را پی می­گیرم، بیش­تر شاید به این خاطر که نفس همین آمیختگی و اغتشاش را خوش دارم -- هرچند می­دانم که دیر یا زود باید، به قول حرفه یی­ها، دات کام شوم
آن طور که آمارگر صفحه­ام نشان می­دهد، روزانه به طور میانگین حدود 150 نفر از این صفحه بازدید کرده­اند، که برای­ام دلگرم کننده است. میانگین نامه­های مرتبط و نظرات منضم به وبلاگ هم روزانه دست­کم 5 مورد بوده که این هم خوشحال­ کننده است. واکنش­ها را به مرور و به دقت دیده­ام. دوستانی اظهار لطف کرده­اند و کارم را قابل مطالعه یافته­اند و دوستانی هم مرا به خودستایی و جوزدگی مایل دیده­اند. به هردو دسته احترام می­گذارم، اما همچنان می­نویسم و به انتقادات هم فکر می­کنم

این یادداشتی است که با تاخیر چندروزه نوشته­ام. می­خواستم آن را در آستانه­ی یک ماهگی بنویسم، و برای ارزیابی از خوانندگان یاری بخواهم، که مصادف شد با فیلترینگ. فیلترها به گمان­ام برداشته شده، لطف شما است و مایه­ی مسرت­ من که از نظر و پیشنهادتان، چه به صورت کامنت و چه در قالب میل، بهره مند شوم