شایگان، رورتی، و خلیج فارس

مهم نیست از معدود متفکرانی باشی که عنوان فیلسوف ایرانی دارد، و تنها فیلسوف ایرانی که آوازه ی جهانی دارد -- جایی که تاروپود روشنفکری اش با چپ و چپ گرایی تنیده شده چپ نباشی سرنوشت ات همین است – روشنفکر که هیچ، خود من فقط چپ ها را آدم می دانستم
خوب شد این فرنگی ها باز هم جایزه یی به داریوش شایگان دادند تا ایرانی ها یادشان نرود این کسی که به عنوان یک نویسنده برنده ی جایزه ی ادبی فرانسه می شود همان متفکر مشهور ایرانی است که این روزها در آستانه ی هفتاد سالگی باید به احترام اش کلاه از سر بر داشت، خوب شد این بهانه شد تا روز شنبه یکی دو صفحه ی ادبی یادی از او کنند، وگرنه در اوراق اندیشه ی این ممکلت که جایی ندارد
شنبه عکس شایگان را در روزنامه ی شرق دیدم، یاد مصاحبه ی یکی دو ماه پیش روزنامه با یک روشنفکر ایرانی افتادم. اتفاق بامزه یی افتاد که نامه ی اعتراضی هم در پی داشت. مصاحبه شونده علنا" انتقاد کرده بود چرا در آثار روشنفکران ایرانی رفرنسی به امثال شایگان نیست، و آن مصاحبه به جای عکسی از شایگان و امثال او، باز هم با تصاویر فوکو و هابرماس مزین شد! البته شایگان تا امثال ادوارد سعید به او رفرنس داده اند احتیاجی به رفرنس ما ندارد. ما اما احتیاج داریم، وگرنه چطور می شود خودمان را ایرانی بدانیم، آن هم در حالی که در همین ترکیه برای اش همایش گرفتند و عکس اش را به در و دیوار استانبول زدند
شش ماه پیش ریچارد رورتی به ایران آمد، کسی که " فلسفه و آینه طبیعت" اش را بزرگ ترین کتاب فلسفه ی آمریکایی در نیمه ی دوم قرن بیستم دانسته اند، مشهورترین فیلسوف زنده ی آمریکایی است، و هارولد بلوم او را جذاب ترین فیلسوف در دنیای امروز می داند. روزی که رورتی سخنرانی کرد، شایگان هم حضور داشت، مثل یک همتا سخنرانی کرد. نمی دانم آیا هیچ کس به اندازه ی من از این حضور احساس غرور کرد؟ هیچ کس به قدر من به ایرانی بودن خود بالید؟
آه خلیج فارس، خلیج فارس، چه خوب ای تو که می خواهی فارس باشی، چه خوب اند این روشنفکرها که می خواهند دلیل ایرانی بودن شان باشی -- من اما، دنبال دلیل باشم، شایگان را به تو ترجیح خواهم داد