برای بار آخر، شاید

بنا نداشتم (و ندارم) بحث پردامنه­ی انتقادم را شخصا" دامن بزنم. خب، دوستانی درباره­ی نیت نقدم سوء تفاهم دارند، اما این دیگر دست من نیست. البته خوش­حال ام که این جدل موجب شد تا انتقاد اصلی خود را مطرح کنم، تا شاید بعضی از این سوء تفاهمات هم برطرف شود. به هر حال، انتقاد من از روش (تروریستی) و نگرش (نادموکراتیک) بعضی نویسندگان و بعضی جریانات بود و بس. پند دوستان­ام را شنیده ام که اغلب از پرداختن به حاشیه­ها برحذر می­دارند؛ این درست، اما بی­حاشیگی هم همیشه حسن نیست، متن بی حاشیه گاهی اوقات بی بو و بی خاصیت می­شود. به هر رو، این شاید آخرین یادداشت من درباره­ی حواشی آن ماجرا باشد. از جمله­ی حواشی، این سه حاشیه اند

دوست سابق­ام آقای هوشیار انصاری فر (که من، از جمله، آشنایی­ام با براتیگان و "صید قزل­آلا در آمریکا" و دسترسی به متن اصلی" لکان، دریدا، کریستوا" را به او مدیون ام) مطلبی نوشته با عنوان فرهنگ همچون برج­های دوقلو. پرسش­هایی را پیش کشیده که پاسخ­هاش را پیش­تر داده ام. به خاطر صراحت و متانت نوشته­اش و نیز نیالودن آن به مسائل شخصی (سوای مورد مبهمی در پایان آن) از او ممنون ام

در وبلاگی به نام سیانور مطلبی آمده با عنوان "از نقطه­ی ابتدا" که با نام خانم لیلا صادقی امضا شده. طبعا" جوابی برای­اش ندارم. نیز نمی­دانم که آیا نویسنده اش همان خانم لیلا صادقی نویسنده است که آشنایی دوری با هم داریم یا نه. با این حال به ایشان به خاطر افتتاح وبلاگی با همین یک مطلب تبریک می­گویم
امروز خانم دکتر زیبا جبلی (مترجمی که نقد آقایان فرهادپور و مهرگان بر ترجمه­ی وی بهانه­ی نقد من شد) جوابیه یی در روزنامه­ی شرق منتشر کرد. دو نکته­ی بدیهی به ذهن­ام رسید. اول این که استدلال خانم جبلی در مورد هایدگر و دیدگاه ناقدان خود در مورد وی کاملا" خطا و بل که به­عکس است. دوم این که انتقاد متقابل ایشان از ترجمه­ی فرهادپور- مهرگان نشان داد که نقد اگر تروریستی و نادموکراتیک نباشد اتفاقا" می­تواند سازنده باشد، مخرب نباشد