رنج

(angoisse) اضطراب
عاشق، بنا به این یا آن احتمال، احساس می­کند که دستخوش ترس از یک خطر، یک صدمه، یک وانهادگی، یک بیزاری شده -- احساسی که اسم اضطراب را روی آن می­گذارد

امشب تنها به هتل بر می­گردم؛ دیگری تصمیم گرفته دیرتر برگردد. اضطراب­ها پیشاپیش آغاز شده اند، مثل سمی که از پیش تدارک دیده شده، حسادت، وانهادگی، بی­قراری؛ آن­ها مترصد کم­ترین مجال ممکن اند تا خود را به­خوبی مبرز سازند. کتابی بر می­دارم و قرص خوابی، "آرام­بخش" ی می­خورم. سکوت این هتل بزرگ طنین­انداز می­شود، بی­اعتنا، ابلهانه، صدای خفیف شرشر آب در وان­ها؛ مبلمان اتاق، چراغ­ها احمقانه اند، هیچ چیز دوستانه یی نیست، که گرم­ام کند ("من سردم است، بگذار برگردم پاریس"). اضطراب اوج می­گیرد، پیشرفت­اش را حس می­کنم، مثل حدیث سقراط (که دارم می­خوانم­اش) و سردی شوکران را که در تن می­دود احساس می­کنم؛ صدای­اش را می­شنوم که دارد خودش را مثل فیگوری محتوم از متن چیزهایی که این­جای اند بیرون می­کشد
(و آیا، برای این که چیزی شاید اتفاق بیافتد، باید سوگند بخورم؟)

روان­پریش با ترس از سقوط سر می­کند (انواع روان پریشی­ها صرفا" دفاع­هایی در برابر این ترس اند). اما "ترس بیمارگونه از سقوط ترس از آشوبی است که پیش از این تجربه شده (رنج ازلی) ... و لحظاتی هست که یک بیمار نیاز دارد به او بگویند سقوط، که ترس از آن زندگی­اش را به فلاکت کشانده، پیش از این رخ داده". به نظر می­رسد که، اضطراب عاشق هم این گونه است: این ترس از ماتمی است که پیش از این عارض شده، از هم آغاز عشق، از همان اولین لحظه که "مفتون" شدم. یک نفر باید باشد که به من بگوید: دیگر مضطرب نباش – تو پیش از این او را از دست داده ای

.

گزیده گویه یی دیگر از سخن عاشق، رولان بارت