ابله جامعه

نمایشگاه هم به آخر رسید و خستگی­اش تمام در تن­ام مانده. البته که حرف­ها و حاشیه­ها جایی در ذهن­ام ­ماند، اما دیگر نه ستایش­ها ذره یی شادم کرد نه نکوهش­ها ذره یی آزرده ام. راستی من این همه سال چه کرده ام؟ احساس شرمساری، حس حقارتی که در وجود خودم یافتم حد و حساب نداشت. خرد ام کرد. خفه ام کرد. نوشتن راهی به رهایی نبود. برای من این طور بود. راهی به تباهی بود. پس من برای چه می­نویسم؟ برای که می­نویسم؟ هنوز امیدوار ام که می­نویسم؟ نویسنده یی که ننویسد ناامیدتر از نویسنده­ی ناامیدی نیست که هنوز می­نویسد؟
دستاورد این ده روز عمرم همین حرف بابک بود در " سارتر که می­نوشت": "آن­چه دیگران می­خواهند از تو بسازند بن­بستی نیست، همیشه راهی هست." ... این هیولای ابله را دیگران از من ساختند یا خودم؟ مهم نیست. همیشه راهی هست -- راهی که من هرگز آن را پیدا نخواهم کرد.