برای بعضی­ها

اول: به دوستانی که هواداران عدم شرکت در انتخابات را مسئول شکست خود می­دانند: شرکت­کنندگان در انتخابات به مسئولیت و با داشته­های خود شرکت کرده­اند، اگر در این معامله متضرر شده­اند، نباید از کسانی که به هر دلیل حاضر به شراکت با آن­ها نشدند طلب­کار باشند؛ فقط این می­ماند که مشارکتی­ها خود را جای اکثریت قاطع نیروهای اطلاح طلب و دموکراسی­خواه جا زدند و پیامدهای شکست آنان دامنگیر اینان هم خواهد شد.

دوم: به دوستانی که هواداران عدم مشارکت را، به دلیل حضور گسترده­ی مردم، شکست­خورده می­دانند: در واقع امر، هدف هواداران عدم مشارکت سلب مشروعیت از انتخابات نبود، کسب مشروعیت برای خود بود. (نظام مشروعیت خودخوانده­ یی دارد که اصلن با تعاریف مرسوم از مشروعیت همخوان نیست.) هدف وارد عمل شدن به عنوان نیرویی تعیین­کننده در عرصه­ی انتخابات نبود، حفظ موجودیت خود به عنوان قشری از اقشار جامعه بود، این که نظام باید به هر صورت حقوق دگراندیشان را به رسمیت بشناسد.
سوم: سازمان مجاهدین که تکلیف­اش معلوم است: فرصت را برای اعلام حمایت از رفسنجانی در اسرع وقت از دست ندادند، تا لحظه­یی از قافله­ی قدرت عقب نمانند. اما بی­جسارتی و انحصاراندیشی مشارکتی­ها را ببینید: درست زمانی که کروبی پای دفاع از مطالبات­اش ایستاده، آن­ها به­جای دفاع از حق او و حقوق مردم، بر سر درج یا عدم درج اسم رفسنجانی در اعلان حمایت­شان با هم چک و چانه می­زنند – آن­ها که دم از انتخاب راه دشوار و صرف هزینه­ی بسیار می­زنند، باز هم ساده­ ترین و کم­هزینه­ترین راه را در پیش گرفته­اند ...
معینی­ها دن­کشیوت­وار به سودای خلق حماسه­یی دیگر پا به عرصه گذاشتند، با شکست­شان نه تنها با آبروی خود بازی کردند، که مشروعیت دگراندیشی را هم به مخاطره انداختند: با اسارت اندیشه، اندیشه­ی اسارت یک انسان، چه باید کرد؟ -- رفسنجانی یا احمدی­نژاد، هرکدام که برنده شود، گنجی باید کنج زندان بماند.