هنوز هم

بستن "کافه کتاب" نشر چشمه خبر تلخی بود. از همان آغاز آشنایی با کاوه کیائیان در جریان ایده­اش بودم. قراری هم گذاشته بودیم تا نشست­هایی برای بحث­ ادبی و بررسی کتاب سر و سامان دهیم. آن نشست­ها البته سامان نگرفت، اما جلساتی داشتیم هر دو هفته یک­بار، برای داستان­خوانی و بحث و بررسی کتاب، دوستانی قدیمی در کنار دوستان تازه. به هر حال، از اولین روزها تا همین اواخر، کم و بیش، مهمان هر هفته­ی کافه و کتاب­فروشی بودم، با دیدارها، با گفتارها و شنیدارهای دل­نشین، با خوشی­های بسیار ...
"چشمه" ­ی سابق دل­خوشی بزرگ دوران دانشجویی­ام بود (لذت خرید کتابی تازه و آتش زدن سیگاری به شادمانی­اش) اما معلوم بود که با این احوال، با این فضای فرسوده و این مشتریان اغلب قدیمی، روزی خواهد خشکید. کیائیان­ها، پدر و پسر، هم این را می­دانستند، دگرگونی زمانه، نو شدن نسل­ها، را می­دیدند که دست در کار تاسیس فروشگاه تازه شدند. و کاوه، با حمایت پدر، با کاردانی و کوشش رشک­برانگیز خود، "چشمه" ی جدید را به بهترین کتاب­فروشی شهر، به دل­نشین­ترین فضا برای اهل فرهنگ، بدل کرد. کاری که کیائیان­ها کردند خدمتی بود قطعن فراتر از خدمات احتمالی بسیاری از ما اهل قلم.
می­دانم که این روزها کاوه بیش از همه­ی ما رنج می­کشد. ما هم از بخت بد می­نالیم، و بر این مسکنت افسوس می­خوریم، افسوس­مان هم شاید چیزی از اندوه او نکاهد. با این همه می­خواهم بگویم که کاوه­ی عزیز، نگران نباش! تو با درایت و جسارت­ات، با ایده­ها و ابتکارهات، در همین اندک­مدت، بسیاری را کتاب­خوان کردی، بسیاری را با کتاب آشتی دادی، به کتاب عادت دادی، و بسیاری کارهای دیگر که ما را مدیون تو می­کند. در جامعه­یی که کتاب­خوان بودن یک حرمان خودخواسته است و اقلیت ادبی محکوم به انزوا است، تو خواننده و نویسنده، مترجم و روزنامه­نگار، آشنا و غریبه، را گرد هم آوردی تا در آن هوای تازه ساعتی احساس سرزندگی، لختی احساس آسایش، کنند. "کافه کتاب" تو اعتماد به نفسی بود برای ما در این وانفسا ...
آن کافه دیگر نیست، تجربه­ی تازه یی بود که ناتمام ماند، اما آن کتاب­فروشی، مهم­ترین کار تو، هنوز هست. هنوز هم می­شود آن­جا را با احساس آزادی، با عطر ادبیات، آکند. آن­جا هنوز هم ماوای ما است، جایی برای نفس کشیدن – چشمه هنوز هم چشم ما است.