هم حاشیه، هم متن

"حاشیه" ­ها همیشه اعتبار خود را از "متن" ­ها می­گیرند (وگرنه دیگر حاشیه نیستند، متنی احتمالی اند با حواشی حتمی)، با این همه حاشیه­ها هم چون متن­ها مهم اند. ویژه ­نامه­ی امروز شرق هم "متن" ی است (میان­مایه)، صفحه­ی سیاست­اش هم از حواشی (مشکل­ساز). متن ویژه ­نامه می­خواهد شرحی باشد از ماجرای سیاست­ورزی ایرانیان، در گیرودار مشروطه و مشروعه، صفحه­ی سیاست­اش هم شمایی از سیاست­ورزی ایرانیان، در موقعیت امروز. متن تاکید می­کند که شکست ما در عدم آشنایی با مبانی دموکراسی است، حاشیه نشان می­دهد که مشکل عدم التزام ما به معیارهای دموکراسی است؛ متن می­خواهد نشان دهد که آزادی آموختنی است، حاشیه تاکید دارد که آزادی عمل­کردنی است ...
هر حاشیه­یی حاشیه­هایی دیگر هم دارد: کدیور روشنفکری است اتفاقن در گیر مشروطه و مشروعه، روز پنج­شنبه در مراسم گنجی سخنرانی کرده، هم از او حمایت کرده، هم رفتارش را به ارزیابی انتقادی گرفته، در خبر ارسالی ایلنا از سخن­رانی کدیور دو جمله­ی مشکل­ساز، به­ویژه برای شرقی­ها، هست: اول راجع به احساس آشکار شرمساری از رفتار روزنامه­نگارانی که جشن گرفتن و جایزه بردن را به تلاش برای احقاق حق همکار خود ترجیح داده­اند (روایت سربانگ از ماجرای مراسم)، و دیگر این تاکید تلویحی که نقد آرای گنجی بدون توجه به شرایط او معقول که هیچ، متمدنانه هم نیست: از این همه هیچ حرفی در صفحه­ی سیاست شرق نیست، همه­ی حرف کدیور در دو سطر بی­ضرر خلاصه شده – سانسور همیشه هم کتمان نمی­کند، گاهی هم عریان می­کند.