دریدا و پرسش یک دوست

محمد میرزاخانی عزیز، بعد مدت­ها، مطلبی نوشته درباره­ی بخش آخر سخنرانی­ام در "خانه­ی هنرمندان". پرسشی پیش کشیده: در پاسخ، من عذری موجه­تر از همان بهانه­ی "بی­اساس" ی که او می­گوید ندارم: اول "موقعیت" و دوم "مجال" سخن.
گذشته از این، پیشنهاد مستتر در پرسش او (گریز از سطحی­کاری) از دید من در این­جا نقض غرض است. می­دانم محمد چه می­گوید، اما گمان می­کنم انتظارش در این­جا بی­جا است. چرا از سلسله نشست­هایی که برای آشنایی مقدماتی مخاطبان ایرانی با فیلسوفان فرانسوی برگزار می­شود انتظار بحث­های مشروح و مستند به­شیوه­ی درس­های دانشگاهی داشته باشیم؟ درهای دانشگاه­ها بسته است؟ باشد، این انتظار را می­توان از همایش­های تخصصی و کلاس­های کارگاهی داشت. باز هم قبول دارم که اکثر سمینارهای این­چنینی هم نمایشی و فرمایشی است، اما در کنار آن­ها نمونه­های موفقی از کارگاه­های تخصصی هم می­توان یافت، مثل جلسات دولوزخوانی که سال گذشته مانی حقیقی در دفتر نشر نی برگزار ­­کرد، و بازده­اش هم ظاهرن مثبت بوده (چند وقت پیش که اتفاقی مانی را دیدم فهمیدم دولوزخوانی را از سر گرفته و در کلاس­های "کارنامه" دارد "آنتی­اودیپ" درس می­دهد).
به هر حال، محمد جان، ممنون – منتظر بخش­های بعدی هستم.