وبلاگستان فارسی

وبلاگ­نویسی ایرانی­ها از هر نظر یک پدیده است. کشوری که کم­ترین کاربران اینترنتی را در سطح خاورمیانه دارد، به­­نسبت، بیش­ترین بلاگرها را در سطح دنیا دارد. چرا؟ بعد از این یک سال و اندی بلاگری، من به این دلایل باور دارم:
1) ایرانی­ها اصولن آدم­هایی هستند که همیشه فکر می­کنند حرف­های بسيار و باارزشی برای گفتن دارند.
2) فشار ضوابط محدودکننده­ی فضا­ی عمومی بر فضا­ی خصوصی موجب می­شود تا بسیاری حرف­های حوزه­ی خصوصی را به حوزه­ی عمومی بکشانند (وبلاگ­هایی که اتفاق آن­ها نه در متن – پست­ها – که در حاشیه – کامنت­ها – می­افتد و بیش­تر به چت غیرهمزمان می­مانند تا وبلاگ).
3) محدودیت­های فضای رسمی برخی را به گشایش این فضا از راه عرصه­هایی غیررسمی وا می­دارد (وبلاگ­های خبری – ژورنالیستی).
4) پراکندگی جغرافیایی ایرانی­ها امکان ارتباط مستقیم و مستمر را از آن­ها سلب کرده و در نتیجه اینترنت اسباب ایجاد این ارتباط می­شود (وبلاگ­های ایرانیان خارج از کشور).
در این میان، به نظر می­رسد دو انگیزه­یی که بلاگرها را به آغاز و ادامه­ی کارشان امیدوار کرده "تاثیر" و "تعامل" است، و من اکنون این هردو را "توهم" می­دانم. توهم­ها که زدوده شود، به­گمان­ام، تنها دو دلیل آخر می­تواند انگیزه­ی کارآمدی برای وبلاگ­نویسی باشد – گمان می­کنم تنها وبلاگ­های خبری ژورنالیست­ها و وبلاگ­های نویسندگان خارج از کشور در درازمدت همچنان سر پا خواهند ماند.
خود من برای چه وبلاگ­نویسی کردم؟ اول به دلیل همان دو توهم که مدت­ها خودم هم اسیرش بودم. دوم به این دلیل که فرم قطعه­نویسی و یادداشت­وارش را دوست داشتم. اما چرا همچنان این­جا می­نویسم؟ خیلی ساده، چون فضایی، رسانه­یی، بهتر و مناسب­تر در اختیارم نیست.
کمابیش به این نتیجه رسیده­ام که فضای اینترنتی و به­ویژه وبلاگستان فارسی چندان مناسبتی با نوع انتظارات من ندارد – اصولن من فضای اینترنت را نه عرصه­ی "آفرینش" بل عرصه­ی "انعکاس" می­بینم و بنابراین آن را بیش از اندیشه با اخبار و ایده­ها مرتبط می­دانم.
با فضای وبلاگستان فارسی راحت نیستم. بی­تعارف، اغلب بلاگرهای سرشناس و سردمدار را آغشته به همان حقارت­ها و باندبازی­هایی دیدم که در بیرون از این فضا هم رایج است، همان "فاشیسم فرهنگی" که ظاهرن درد بی­درمان ما است. با عمده­ی بلاگرهای ژورنالیست هم که اختلاف اصولی و ایدئولوژیک دارم و کارشان را اغلب نه میان­مایه که کوتوله­وار می­یابم. طبعن معدود نویسنده­های جدی و جالبی هم از دید من هستند که خواندن نوشته­هاشان برای­ام غنیمت بوده و هست.
به هر حال، با همه­ی بدی­ها که وبلاگ­نویسی برای من دارد، در حد سرگرمی بد نیست. تا وقتی حوصله­ام واقعن سر نرفته و حال­ام را به هم نزده، بدبختانه، باز هم خواهم نوشت.