دروغ ( و) دوست داشتن

1
در رابطه­ی عاشقانه، من (مذکر) گاه دروغ می­گویم اما می­دانم که دارم دروغ می­گویم؛ عاشق / معشوق (مونث) من دروغ می­گوید اما نمی­داند که دارد دروغ می­گوید – دروغ خود را دروغ نمی­داند: من به حقیقت دروغ باور دارم، او به دروغ حقیقت.
عاشق / معشوق من اغلب می­گوید که هیچ چیز بیش­تر از دروغ شنیدن برای­اش ناراحت­کننده نیست: "راست­اش را به من بگو؛ می­خواهم حقیقت را بشنوم". با این همه، هیچ کس هم کم­تر از او تاب شنیدن­اش را ندارد.

2
آگاهی آزارنده: عاشق من / معشوق من! تو به من دروغ گفتی! تاب شنیدن دروغ از هرکسی را داشتم، اما از کسی که می­گوید تاب شنیدن دروغ را ندارد نه.
فاصله­یی ناخواسته دامن می­گسترد: تو نه، او به من دروغ گفت! سایه­ی تردیدی روشنای عشق­ ما را می­پوشاند: او به من دروغ گفت: او به من دروغ می­گفت! سرخورده ­ام، خسته، درمانده، و با این حال با خودآزاری مفرطی ماجرای عاشقانه­مان را مرور می­کنم؛ کوچک­ترین جزئیات را به خاطر می­آورم، به بدبینانه­ترین تاویل­ها تسلیم­ می­شوم.

3
دروغ فرار از تنهايي است. ­ترسيد كه ترك­اش كنم، كه تنها بماند، ­ترسيدم كه ترك­ام كني، كه تنها بمانم: ما به هم دروغ ­مي­گفتيم. و با اين همه با دروغ گفتن تنهاتر ­شديم. دروغ يك راز است، و هر رازي فاصله است، تنهايي است. ما خواهان صداقت ايم: صميميت؛ براي حفظ آن دروغ مي­گوييم. اما فقط فاصله­ها را دورتر ­كرديم.
چيزي از او هست كه من نمي­دانم، چيزي از من كه او نمي­داند. او اغلب انكار مي­كند، چون دروغ­اش را به حقيقت بدل كرده، من اما تاب جدايي ندارم، مي­خواهم به­تمامي او باشم، اين راز لعنتي كه مرا از او جدا كرده، من اين راز را نمي­خواهم: مي­گويم كه من دروغ گفتم، حتا اگر او نخواهد بداند (كودكي هستم كه براي فرار از خفقان راز دل­اش را در جنگل داد مي­زند)، و با اين همه نتيجه­يي عكس مي­گيرم، پيش از اين كه رازم را به او بگويم، اين را خواهم شنيد: "چه كار زشتي،‌ تو به من دروغ گفتي!" رسوايي (در جنگل تنهايي هميشه كلاغي هست: عاشق / معشوق ام به آني مرا رسوا مي­بينند).
دست و پا نزن:‌ در هر حال تو اين اي: اسير ناسازه­ي تنهايي.

4
من، عاشق / معشوق، اغلب آمادگی دارم تا مثل آدم­های سطحی، مثل آدم­های سرخورده، حکم کلی صادر کنم، فلاکت­ام را تعمیم دهم: "عشاق دروغ می­گویند، همه پست و فرومایه اند، عشق واقعی وجود ندارد، عشق افسانه است، و ... " اما اقتصاد عاشقانه می­گوید که هیچ عشقی بی حد کمینه­یی از امید ممکن نیست. من خود را دل­داری می­دهم: "برای من این­طور پیش آمد، من از آن حکمی کلی نمی­سازم، عشق افسانه نیست، عشق وجود دارد، عشاق واقعی وجود دارند: من هم می­توانم عاشق باشم!"
می­دانم که نباید از پا بنشینم. من می­ایستم. می­افتم و باز بر می­خیزم – مثل گربه­یی که برای بار صدم به دیوار بلندی برخورده، به سیمان سخت ناخن می­کشد و با جیغی دل­خراش فرو می­افتد، اما باز هم نه با سر که با پا فرود می­آید. من به خودفریبی عادت دارم. من خودم را می­فریبم، خودم را تسکین می­دهم: دوست­داشتن­اش دروغ نبود، دوست­ام داشت که دروغ می­گفت.
دوست داشتن بدون توهم داشتن؟ نه، این ممکن نیست. من نمی­خواهم حقیقت را بدانم ("چه بسیار چیزها که من نمی­خواهم بدانم" – "شامگاه بت­ها" ی نیچه)، من می­خواهم متوهم باشم، بگذار متوهم بمانم: "به دروغ" بگو دوست­ات دارم / به "دروغ" بگو دوست­ات دارم.

5
اراده­ي حقيقت: "حافظه­ام مي­گويد من اين كار را كرده­ام؛ اراده­ام مخالفت مي­كند: نه، من اين كار را نكرده­ام: سرانجام حافظه پس مي­نشيند": "فراسوی خیر و شر" (نیچه) با پرسشی این­گونه آغاز می­شد: "حقیقت اگر زنانه باشد چه خواهد شد؟" – حقیقت اگر عاشقانه باشد چه خواهد شد؟