حسرت و حسادت

دو هفته پيش بود كه از مرگ شيوا رويگريان نوشتم. اين روزها تصادفن كتابي دست­ام رسيد كه او مشغول ترجمه­اش بود. انتهاي كتاب، با خطی خوش، اين­طور نوشته بود:

ترجمه­ي اين متن بسيار جذاب و عميق در نيمه شب اول اسفند ماه 84، ساعت 15/3 تمام شد، از خدا مي­خواهم اين خدمت ناچيزم را كه با رنج بسيار همراه بود بپذيرد، از خوشحالي اشك مي­ريزم.

فراتر از هر احساس احترامي كه بي­اختيار بر انگيزد، نوشته­اش به­طرزي متافيزيكي متاثرم مي­كند:‌ خواسته­ی او از خدا، به همراه اين آگاهي آزارنده كه يك ماه و اندي بعد از آن، نويسنده ديگر در اين دنيا نيست. مرگ نويسنده نوشته­اش را به يك پونكتوم بدل كرده: آن­چه بارت در عكس­ها مي­يافت در اين نوشته هم خودنمايي مي­كند – همان­چه ببینده (خواننده) را زخمه مي­زند. به گفته­ی بارت هر عكسي نشاني از مرگ دارد، از اين كه سوژه در آن لحظه دیگر براي هميشه مرده: اين نوشته هم براي من تصويري شد،‌ از آن نويسنده­­يي كه آن لحظه نمي­دانست اين­گونه عكسي از خود مي­سازد و، برای همیشه، می­میرد.
اما عميق­تر از اين­ها، حس حسرت، يا حتا حسادت، ي است كه به من دست مي­دهد: اين احساس خشنودي و سرخوشي از انجام ترجمه­يي در تنهايي: خودباوري، خودبسندگي، و (چرا نه؟) خودشيفتگي، كه انگار براي هميشه از دست­اش داده­ام: «از خوشحالي اشك مي­ريزم» ... ‌