شادباش

بازی کودکانه یی در ذهن­ام دارم. اغلب آدم­ها را به چهار دسته تقسیم می­کنم: ا. خوش­بین امیدوار 2. خوش­بین ناامید 3. بدبین امیدوار 4. بدبین ناامید. برای هر دسته صفاتی هم قائل می­شوم و چهره­های شاخصی را هم در آن­ می­گنجانم. اغلب از دوستان­ام می­پرسم که جزء کدام دسته اند و وقتی مثلا" یکی­شان می­گوید دسته­ی سوم (جالب این که همه­ی دوستان روشنفکرم در این دسته دور هم جمع می­شوند!) قهقهه یی می­زنم، می­گویم خوش­وقت ام به اطلاع­ تان برسانم که هیتلر و بن لادن هم در دسته­ی شما هستند! ... خودم را جزء دسته­ی دوم می­دانم. خوش­بین ام، چون باور دارم که خوش­بینی یک وظیفه­ی انسانی است، و ناامید چون جایی برای امیدواری، برای من، نیست. خوش­بین ام چون آدمی هستم ایدئالیست، ناامیدم چون آدمی هستم ایدئالیست. شاید چون آدمی هستم به­طرز ناخوشایندی اخلاقی، آن هم با این اصل که: به دست آوردن هرچیزی به هر قیمتی کاری غیراخلاقی است. پس اخلاق­ام ایجاب می­کند که خوش­بین باشم و تلاش کنم، و اخلاق­ام ایجاب می­کند که ناامید باشم و تسلیم شوم
چه سخت بود برای­ام رسیدن به این حکمت که نبرد از روبه­رو با تقدیر بی­فایده است؛ چه سال­ها که بر سر جنگ با این تقدیر تباه کردم، چه رنجی تا پی بردم که با تقدیر باید بازی کرد، باید همراهی­اش کرد و آن­گاه­اش به چالش کشید. چه دیر دریافتم این حکمت بودریاری را که: اگر دنیا تقدیری است، بیایید ما از او تقدیری­تر باشیم
دانشکده که می­رفتم، اغلب عصرها سری به نشر چشمه­ی قدیم می­زدم؛ بالای سردرش این را نوشته بود: طبعی به هم رسان که بسازی به عالمی/ یا همتی که از سر عالم توان گذشت. نه آن طبع را داشتم نه این همت را. امسال هم سالی بود میان­مایه، سال سرگردانی. حالا هم مثل هرچیز دیگری این سال به پایان می­رسد، برای من خوش­بین ناامید – که کوشیدم از خود، از تجربه­ی خود، روایت کبیری نسازم. دل­خوشی­های همیشگی­ام را داشتم، ناخوشی­های همیشگی­ام را، و سرخوشی­های گه­گاه ام را: کمی شادکامی و بسیاری تلخ ­کامی – امید که برای شما بیش­تر شادکامی بوده، امید که سال نو هم این­گونه باشد. خوش باشید