سکوت معشوق

سخن عاشق را نشر مرکز تازه تجدید چاپ­ کرده. برخلاف عادت همیشه، مشتاق مرور دوباره­اش شدم. باز هم مفتون­ام کرد. هرچه باشد، بی­گمان به­یادماندنی­ترین نوشته­ی بارت است، و به­گمان­ام بهترین ترجمه­ی من ...
راجع به انتخاب اسم­اش خیلی با خودم درگیر بودم، چون عنوان کتاب به زبان فرانسه دارای ابهام جالبی است (عنوان اصلی آن هم "سخن عاشقانه" معنا می­دهد هم "سخن عاشق"). این که مترجم معتبر انگلیسی عنوان دوم را برای ترجمه­­اش برگزیده تا حدودی راه گشا بود. با این همه می­خواستم کاملن مطمئن شوم و بعد دست به انتخاب بزنم. بعد از این که با مشورت­های متعدد هم به جایی نرسیدم، تصمیم گرفتم همه­ی ظرائف زبانی و تردیدهای فن­بیانی را کنار بگذارم و خیلی ساده فقط خود متن را محور بگیرم.
در کتاب بارت، سخن "عاشقانه" عمدتن به مفهوم سخن تغزلی یا غنایی نیست (نگاه کوتاهی به فهرست فصل­ها هم این را نشان می­دهد)، عاشقانه بودن این سخن به این معنا است که عاشقی آن را می­گوید، یعنی این صفت نه به وضعیت که به فاعلیت اشاره دارد. اما اگر سخن عاشقانه در واقع و به بیان دقیق­تر همان سخن عاشق باشد پس سخن معشوق چیست، معشوق چه می­گوید؟ خیلی ساده، هیچ. معشوق در سکوت مطلق است، زیرا عشق یک مکالمه نیست، هر عشقی تنها تک­گویه­ی طولانی عاشق است، عاشقی که سخن می­گوید، و معشوقی که سکوت می­کند: تنها ماجرای عشقی که می­شود گفت و نوشت، سخنی که با سکوت مواجه می­شود، مکالمه­یی ناکام، زیرا عشق کامکارانه نیازی به گفتن و نوشتن ندارد ... پس، به تصریح بارت، این­گونه است که عاشق سخن می­گوید، و می­گوید: ­