با این حال

چندی پیش، آن­روزها که مثل این روزها سرگردان بودم، نوشته بودم: «من اساسن عوض شده­ام، دیگر "تقابل­های دوتایی" را باور کرده­ام (دوگانه­انگار شده­ام، سیاه و سفید می­بینم، همین حالا آماده ام که جستاری با عنوان جسارت­آمیز "اسطوره­ی راه سوم" بنویسم) پس دیگر نسبی­نگر نیستم؛ با این حال، اصلن عوض نشده­ام، هنوز هم "همه یا هیچ" را باور ندارم (همچنان چندگانه­انگار ام، خاکستری می­بینم، هنوز می­توانم ساعت­ها در نفی کلیت و نقد "توهم تمامیت" داد سخن بدهم) پس هنوز نسبی­نگر ام: این­روزها، ناسازه­ی تازه­ام این است.» هنوز هم همین حس را دارم؛ و با این حال، این حکمت عامیانه را هم آموخته­ام که، آدم­ها دو دسته اند: آن­ها که آدم­ها را دو دسته می­دانند، و آن­ها که نمی­دانند.