حق مطلب

خوش­حال ام که خانم امیرابراهیمی عزیز پاسخ ارزنده و آموزنده­یی به نوشته­ام داد. در مورد بخش اول، بخشی که به مساله­ی «حق» و «تکلیف» می­پردازد، تقریبن هیچ اختلاف­ نظری بین ما نیست، آن­قدر که تعجب می­کنم با وجود این نزدیکی فکری چه­طور حرف هم را نفهمیده بودیم – بی­انصافی است که نگویم تا چه حد تحت تاثیر توضیحات و اشارات شفاف­ این نوشته قرار گرفتم، مخصوصن بندهای سوم و چهارم. در مورد بخش دوم هم، اختلاف نظر ما همچنان پابرجا است (مخصوصن در بخش نتیجه­گیری: درست برعکس، من استعداد اصیل ایرانی را تبدیل حوزه­ی خصوصی به حوزه­ی عمومی می­دانم)، اما این بخش هم تاثیر قاطعی بر من گذاشت که اثرات­اش را از همین حالا احساس می­کنم – از جمله این که دیگر از شر بحث تعیین تکلیف برای وبلاگ­نویسی و بحث مبتذل ابتذال در وبلاگستان راحت شده­ام و حالا می­توانم، در عین حفظ شرافت، از زير بار جمع­آوری مطالب مربوطه و جمع­بندی آن­ها، که قول­اش را داده بودم، شانه خالی کنم!
(با این همه یک سوال – یا بدجنسانه بگویم، یک تناقض – ته ذهن­ام ماند که برای­اش جواب هم نمی­خواهم: آن مردم بی­تفاوت باید به فکر رامین باشند یا امثال ما – دقیقن امثال من و شما و دکتر احمدنیا؟ – البته این به­قول فرنگی­ها یک rhetorical question نیست، سوالی است که جواب­اش را بعدن باید بدهم.)