باز هم بارت

1
از میان کارهایی که ترجمه کرده­ام، این بارت است که همیشه شوق بازخوانی­اش را احساس می­کنم – از این بابت شاید که بیش از هرکس با او همذات­پنداری کرده­ام، یا این که الگوی ایدئال من برای نویسندگی بوده، یا به­طور تقدیری توان و تخیل­ام را معطوف به او می­بینم: مثل او چپ­دست ام، عاشق مادرم هستم، از این که مردی مجرد باشم لذت مغرضانه­یی می­برم، لذت­پرست ام، مثل او لیبرال ام، اسیر سرخوشی­ها می­شوم، عاشق ادبیات ام، شیدا­ی بازی­گوشی با زبان، شیفته­ی زبان­بازی و پراکنده­نویسی، با حساسیت وسواس­گونی که به واقعیات و خیالات خودم دارم: همنهادهای داستان/ نظریه: رمان­گونگی ...

2
بارت – «ب» ی بزرگ من، با انبوه ب­ها که پشت­ سرش می­آید: بودریار، بودلر، بورخس، بونوئل، بنیامین، باتای، بالزاک، باشلار، بالارد، بلانشو، باختین، بارتلمی، براتیگان، و ...: «کتاب ب» – همچنان که «کتاب ک»: کافکا، کالوینو، کوندرا، و ...: کتاب.

3
زندگی­نامه­ی خودنوشت­اش را سه سال پیش ترجمه کرده بودم و حالا با طرح جلد تازه­اش پیش چشم­ام است. می­خواهم قطعه­یی از قطعات­اش را این­جا بیاورم، نمی­توانم: همزمان آشنا و استثنایی است، آمیزه­یی از همسازه و ناسازه، اثری که این­گونه آغاز می­شود: «این کتاب را سراسر باید چنان در نظر گرفت که گویی سخنان شخصیتی در یک رمان است»، و این­گونه پایان می­گیرد: «تن را نوشتن/ نه پوست، نه ماهیچه­ها، نه استخوان­ها، نه اعصاب/ و آن­چه می­ماند: چیزی ناسوده، رشته­رشته، پرزپوش، ریش­ریش/ شولای یک دلقک.»